A illa imaxinaria de Travis Birds
“La costa de los mosquitos” é o seu segundo disco producido por Álvaro Espinosa e editado por Calaverita Records. Nunha orixinal fusión de distintas personalidades sonoras, constrúe a illa do subconsciente e as obsesións, aquelas que atrapan e á vez enriquecen
Nunca subestimes o poder dunha habitación en soidade. Alí, onde o mundo é aparentemente máis pequeno, escóitase aos mosquitos con máis claridade, as voces interiores que nos levan a atravesar unha fronteira invisible que só nós somos capaces de alcanzar.
Dentro dese cuarto estaba Travis Birds cando iniciou a xestación do seu segundo traballo discográfico, “La Costa de los Mosquitos”, ao que se enfrontaba coa mochila cargada da experiencia adquirida tras lanzar “Año X” e o acontecido na súa carreira nun tempo récord: o éxito dos seus single “Coyotes” -elixido como cabeceira da serie El Embarcadero-, da súa participación no disco “Tributo a Sabina. Ni tan joven ni tan viejo” -con “19 días y 500 años después”- ou colaboracións con artistas como Benjamín Prado, La Pegatina ou Tu Otra Bonita, ademais da gran acollida do seu repertorio e dos seus concertos.
A artista escoitaba unha especie de zumbido existencial que se facía cada vez máis presente e unha melodía suxestiva que a penetrou na composición dun álbum rico en matices, evocador, distinto e con tantas lecturas que ningunha escoita parécese a outra.
Na seguinte escena e mentres soa a canción que abre o disco, Las Cinco Disonante, nin ela nin nós estamos na habitación. Cruzamos alén como a Alicia de Lewis Carroll, á illa imaxinaria da súa costa dos mosquitos. É o inicio dun voo introspectivo cara ao descoñecido lonxe do letargo. Os ruídos oníricos de guitarra, os efectos ou as capas de voces penétrannos noutra realidade, salvaxe e impredicible como a natureza. Os instrumentos entran e saen das capas ambientais cun corazón rock. “Sueño contigo durmiendo con él. Es tan extraño quererte distinto, como si fuéramos simplemente dos criaturas en vilo”.
Claroscuro abre a caixa de pandora, acende as luces ocultas. Os mosquitos son en realidade medos, ansiedades, relacións tóxicas e obsesións. Ela canta a estas sensacións desesperadas desde a ironía e cun punto almodovariano. Na letra constrúe un fermoso paralelismo entre o silencio do outro e a lúa, ambos os ingobernables. O contrabaixo outorga unha profundidade única do mesmo xeito que a instrumentación minimalista co piano enigmático de Luca Frasca á cabeza que converte definitivamente a canción nunha viaxe. Aquí está outro dos atractivos do álbum: as diferentes personalidades que irá adquirindo a madrileña, entre o folclórico e o contemporáneo. “Sospecho que tengo la culpa de verme llorando. Que parte del tiempo que invierto y que pierdo en quererte, me está destrozando. Y me creo que el viento no sigue soplando cuando yo le cierro. Me creo que el mundo no sigue girando si no estoy yo allí para verlo”.
En xeral, todo o conxunto moverase nesta liña de produción dirixida por Álvaro Espinosa. A raíz xoga cunha ampla gama de sonoridades modernas, texturas e ambientes que nos estremecen desde o primeiro momento. Un senta a escoitar este traballo como quen goza dunha película, de curtametraxes sonoras que resultan tan inspiradores e visuais que podemos ver a través deles. É a música dun xenio tolo levada a outra dimensión, a outra profundidade de pel que se afasta do convencional cun forte poder de atracción.
En Tananana, asoma na illa aos poucos a luz. A obsesión, a procura ou a resignación adquiren ton de desafogo. O xogo de instrumentos, os ruídos ou sons naturais achegan un aire desenfadado a unha composición doce que conta coa colaboración terreal do arxentino Kevin Johansen. “Cuando te crees que nadie va a mirarte yo te he visto y me he roto la cara por ti”.
Chega Madre conciencia, a canción máis poderosa e pegadiza. Brilla polo seu potencial rítmico, a melodía entrecortada, os silencios e o seu horizonte musical entre o urbano e a tradición. É coma se puidésese conectar ao mesmo tempo a Granada de Carlos Cano ou Enrique Morente co Londres dos Beatles. O caixón flamenco, as palmas ou a guitarra fúndense con elementos electrónicos para alcanzar a beira desa conciencia que sempre nos xulgará. “Anda Madre Conciencia conmigo encendida, me pone la misma mirada serena que siendo una niña ya me estremecía. Me envuelve en su manto como agua cristalina y espera que en mi canto la lleve de por vida”.
Bolero para un trompeta é outro oasis, unha oda ao instrumento. Travis achega o seu rexistro vocal ao da trompeta -interpretada por Sergi Renovell-, entrelázanse coma se fixesen no amor dentro dunha melodía cinematográfica. “Dice tanto que, si dura un poco más, quizás como el conejo de Alicia, me pierda las horas buscando oírte”.
Acordes de jazz dálle unha volta máis ao disco cun acompañamento cálido a base de guitarras eléctricas. Te bajo la mirada porque estando te has dado cuenta de que por mucho que me pese y aunque no puedas me vuelas”. É imposible non derretirse con esta creación na que senten ata os suspiros.
As cancións van transportando aos poucos. En Lagarto rojo xa somos un animal que mudou de pel para sobrevivir na xungla. Só queda espremer o presente. “Tú no sabes mentir y yo no quiero creerte, ni puedo detenerme sin probar el tacto de tu boca rota”.
En La vela dirixímonos definitivamente a tocar o lume, que queima e consome, pero non importa. É a melodía máis desgarradora grazas ás tinguiduras de copla, xogos percusivos e sons que nos levan ao exterior, a sentir as pingas de auga da vida, como adoita suceder no folclore latinoamericano. O caixón, os coros e a guitarra flamenca axítannos aínda máis. A obsesión convértese nunha condición que, como o paso do tempo, nin se elixe nin se pode cambiar. “Hay dos ojos negros guiándome por el camino incierto de tus manos, que me agarran como la garra del tiempo marca el rostro, inevitable”.
Despois do lume rodéanos a maxia de Maleza. O noso personaxe soñado sintonízase cos elementos da súa illa, utilízaos para facer luz. Asume a súa nova identidade, celébraa e baila. É unha canción complexa no plano instrumental, con puntos de psicodelia, pero tremendamente fermosa. Lévanos desde unha selva tribal a unha película de Tarantino. Unha especie de transo rapeado, unha nube de voces que pecha o álbum en círculo. “Salió la parte más oculta que hay en mí. La piedra más buscada en mi jardín. Y me pinte las venas para verme y descubrí un camino, lo seguí… y llegue al borde frontera y horizonte en tu retina si miras me minas, me quemas. Vi bailar tu fuego y me prendí”.
Nas súas novas composicións, Travis Birds, foxe do obvio, xoga coas metáforas, as sensacións ou a linguaxe. Parece escribir desde o subconsciente porque nos conecta cos recunchos máis afastados da memoria, o lugar máis libre da existencia. Interpreta con tanta sensualidade e forza que sucumbimos inmediatamente ao contoneo melódico.
La Costa de Los Mosquitos, gravado en “La Habitación de Sol Estudio” e masterizado en “Mastering Mansion Madrid”, é o seu particular “Taxi Driver”, “El viaje íntimo de la locura”, á nosa selva. Un disco inmenso, como a mente humana, e que narra o outro lado das obsesións: o transformador. A arte da portada é obra de Lord Cah e da propia artista.
Referencias tan dispares como Radiohead, Jeff Buckley, Nirvana, Tom Waits, O Cabrero, Extremoduro, Enrique Morente, Chet Baker, Jorge Drexler, as bandas sonoras, o folclore latino, jazz e ata a música urbana latexan neste traballo, aínda que non hai nada nin ninguén que se pareza á personalidade única que desprende a compositora.
Nunca subestimes o poder dunha habitación en soidade. Porque nela somos os mesmos e á vez distintos. O animal salvaxe habita no seu interior. É a flor que sobrevive á xeada. O lado máis irracional da vida é tamén o máis imprescindible.
Laura Piñero. Xornalista de Cadea Ser
