DENTRO DEL PUBLÍCASE FANTASMAS QUE SE OCULTAN, O TEMA PRINCIPAL DO TRABALLO
Un final que parece un principio. Esta é a frase que se crea ao xuntar os títulos dos dous EP de Gala i Ovidio que saíron no últimos tres meses, as primeiras cancións da súa traxectoria, os primeiros pasos xuntos deste dúo formado por Aida Tarrío e Raül Refree. Hoxe, baixo ese Que parece un principio, abren un novo camiño na súa traxectoria.
Este segundo EP, unha colección de seis cancións das que xa coñeciamos dous adiantos, Sí quiero e No puedo, é un novo xiro musical cara a terreos da canción pop, sempre experimentando coas texturas e emocionando coas melodías e as letras. Aínda que a primeira entrega, o primeiro dos dous EPs, trataba o concepto da perda, o baleiro e o final, a fogueira onde se queiman os barcos para comezar unha nova vida, Que parece un principio narra a procura dunha nova vida, a ferida en proceso de curación e a dificultade de atopar o amor cando non se está preparado. Uns textos que na voz de Aida ecoan honestos e emocionantes e lévannos a imaxinar unha viaxe persoal que, ilustrado por un concepto musical tan arriscado como redondo e profundo, parécenos tan único que o facemos noso. Quen non tivo que volver comezar algunha vez? Quen non se sentiu incapaz de amar de novo?
Do mesmo xeito que en Un final, Que parece un principio acaba cunha canción tradicional, unha espadelada, que conducida por sorpresa ao terreo do noise, mesmo do metal, e da enerxía extrema lémbranos as raíces do grupo, onde se atoparon e cal é sempre é punto de partida e a orixe musical destes dous músicos que xuntos deron vida a unha das formacións máis excitantes do ano.
Fantasmas que se ocultan, focus track do EP
Fantasmas que se ocultan exerce como canción principal do segundo EP de Gala i Ovidio, vendo a luz dentro do traballo discográfico. O dúo entrega con este tema unha melodía redonda e emocional que é sen dúbida unha das cancións máis pop do seu repertorio e unha peza que mostra un rexistro que non viramos antes. Guitarras arpexadas que se mesturan con ritmos electrónicos e órganos esnaquizados para dar forma a unha homenaxe evidente á cidade onde se coñeceron, Santiago de Compostela, e a todas as pantasmas que, como en calquera cidade, se agochan nos recunchos das rúas laberínticas que forman o seu casco antigo. Unha cidade, un pasado e unha espera que non remata nunca, Gala i Ovidio e unha viaxe que xusto está a empezar pero que xa deu algunhas das mellores cancións do ano.
